ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ
ΜΕΝΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΩ
ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΠΑΚΤΕΣ ΤΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ
ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ.. [-Από τις σημειώσεις του Νίκου θεοδωρόπουλου ]
Με μέσο το κέντημα, εργαλείο ικανό για τη διαχείριση της τραυματικής μνήμης, μια διαδικασία σχεδόν τελετουργική, επιχειρείται η παρακίνηση του νου πέρα από τον υλικό, φθαρτό κόσμο και την αυταπάτη της νοητικότητας, προς την κατάκτηση και την αναζήτηση για έναν τόπο και χρόνο, τον μεταξύ της προσπάθειας και της εγκατάλειψής της, της αναμέτρησης με- και της παράδοσης σε-΄ έτσι οι κεντημένες λέξεις γίνονται στιγμιότυπα σκέψης, το χρονικό μιας αναζήτησης, που ο ίδιος ο χώρος στο σανατόριο, με την ανάδειξή του από τον γιατρό Καραμάνη από ου-τόπο σε ευ-τόπο, την εμπνέει και την υποθάλπτει, καθιστώντας ταυτόχρονα τον εαυτό του ως τόπο μνήμης και γι΄ αυτό το λόγο μέρος του έργου, και το θεατή ως κοινωνό αυτής.